Lazar D. Dunđerski (Srbobran, 1881 – Opatija, 1952) pripada širem krugu poznate veleposedničke porodice. Osnovno i srednje obrazovanje stekao je u centrima južnih delova Monarhije. Po okončanju studija arhitekture u Beču, Dunđerski dolazi u Novi Sad gde od 1922. započinje samostalnu projektantsku praksu koja traje do početka II svetskog rata. Posle rata nije se, kao i većina predstavnika novosadske međuratne arhitekture, aktivno bavio projektovanjem. Tokom treće decenije Dunđerski je projektovao dva velika gradska objekta, tri zgrade Fabrike seruma na Rumenačkom putu i zgradu Produktivne berze (danas Galerija Matice srpske). U projektu za Berzu Dunđerski je uspeo da funkciju objekta istakne u prvi plan. Smirenim fasadnim platnom i svedenim plastičnim ukrasom Dunđerski kao da najavljuje svoje opredeljenje za moderan stil. Tokom iste decenije Dunđerski je uspešno učestvovao na dva gradska konkursa – za zgradu Pozorišta (II nagrada) i Tanurdžićevu palatu. Bez finansijskih pritisaka Dunđerski kasnije nije učestvovao na arhitektonskim konkursima, niti je mnogo gradio. Za razliku od većine arhitekata i graditelja u Novom Sadu, Dunđerski se nije bavio preduzimačkim poslovima, već isključivo projektovanjem. Tokom treće decenije uglavnom radi projekte privatnih vila i višespratnih najamnih zgrada. Privatne kuće, vile i letnjikovce, gradio je uglavnom za prijatelje i poznanike. U tim projektima Dunđerski dostiže najviše momente stvaralačkog opusa. Osim poznosecesijske vile Štolc (danas Galerije Rajka Mamuzića), sve ostale vile projektovane su u modernističkom maniru. Estetski promišljene i izrazito savremene ove vile predstavljaju jedne od najvrednijih spomenika arhitektonskog modernizma u Novom Sadu. Vile Mirić i Gutman značajni su primeri zrelog modernizma u srpskoj arhitekturi. Letnjikovac Mira na Ribnjaku znalački je ukomponovan u parkovsko okruženje na samom domaku Dunava. Vila Popović predstavlja pomak ka modernom koncipiranju stambenog prostora. U drugoj polovini decenije Dunđerski projektuje više stambenih zgrada za privatne poručioce i SPC. Uglavnom su to jednostavni objekti sa dve/tri etaže, mirnog modernističkog izgleda, bez fasadnog ukrasa, ravnih krovova. Jedan od poslednjih objekata, koje Dunđerski pred sam rat gradi, bio je Lovački dom podignut 1939. Posle rata Dunđerski se seli u Opatiju gde i umire 1952. godine.
Graditelji Novog Sada 